Post Description

op verzoek van barkingspider via sptnet muziek request was lastig om te vinden alleen in 320kb  flac niet gezien  veel plezier hier mee. 


Het resultaat, 'The Lost Weekend', bulkte van het bier en de camaraderie en was, zoals het een goed feest betaamt, afwisselend grappig, droefgeestig en triomfantelijk. Niet bewezen is of de plaat daadwerkelijk het startschot van de zogenaamde alt.country was, zoals sommigen sindsdien beweren, maar we verwedden er onze Stetson op dat Jeff Tweedy en Jay Farrar van Uncle Tupelo, de 'officiële' pioniers van het genre, 'The Lost Weekend' hebben grijsgedraaid. 
Fast forward naar 2006: Danny gaat in New York op bezoek bij Dusty, die een gebroken enkel heeft. Ze praten een beetje over vroeger en voor ze er erg in hebben, staan ze opnieuw met bijna hetzelfde groepje vrienden in de studio om 'Cast Iron Soul' op te nemen. De nostalgie hebben ze echter aan de balie afgegeven: binnenkomer 'The Good Old Days', een beheerst feestelijke rocker met olijke blazers, veegt de vloer aan met lieden die, met één oog in hun glas en één oog op een vrouw die veel jonger is dan de hunne, zaniken dat het vroeger beter was: 'What was so damn great about being young and dumb?' En even verderop, in het ontroerend eerlijke 'Warren Oates', geven ze toe dat ze liefst heel oud zouden worden. Rock-'n-roll! 

Toch hebben de jaren sporen gelaten: 'Cast Iron Soul' is een stuk doordachter, nuchterder en bezadigder dan zijn voorganger. De titeltrack , gezongen door Stuart, klinkt krek als gevorderde Lou Reed, wat in mindere mate ook gezegd kan worden van 'New York City Lullaby'. 'Last of the Only Ones', op gang getrokken door een kippenvel verstrekkende mondharmonica, is een achterneefje van Neil Youngs 'Long May You Run'. Elders mag het wat speelser: onder 'Hold Your Mud' wordt een plak Velvet Underground geschoven - geen toeval: Wynn richtte indertijd The Dream Syndicate op omdat de platen van The Velvets in zijn geboortestad nergens te krijgen waren - en in 'JD's Blues', kwaaie, uitgespuwde bluesrock, bewijzen de heren dat, voor wie een beetje uitkijkt, op rocken geen leeftijd staat. Het voorlopig mooiste liedje heet 'Thanksgiving Day': een showcase voor Wynn, die met onvaste stem de melancholie naar grote hoogten stuwt. In 'That's What Brought Me Here' ten slotte wordt honkytonkgewijs verteld hoe het komt dat zes heren van stand enkele weken geleden in de Ancienne Belgique een heuglijk feestje bouwden. Waardig ouder worden, het kan! Althans op plaat. Afspraak over twintig jaar, met of zonder stoma.


1. Lost Weekend

2. Cast_Iron_Soul

3. The_Music_Machine_L.A._1986