Post Description

Bron   : Retail DVD
Bestand  : iso
Formaat  : DVD9
Grootte  : 7 Gb 
Geluid  : Vlaams Dolby Digital 5.1, Vlaams Dolby Digital 2.0
Taal   : Vlaams
Ondertiteling : Nederlands 
Menu   : Ja
Extra's   : Ja
Covers  : Ja

-------- Regie: Stijn Coninx
-------- Acteurs : Jan Decleir, Nand Buyl, Karlijn Sileghem, Lucas Vanden Eynde, Hilde van Mieghem, Marie Vinck, Sien Eggers, Jessa Wildemeersch, Kurt Defrancq, Jenne Decleir, Sophie Decleir, Thomas Ryckewaert, Rosa Vandervorst, Sofie Van Moll, Tim David, Warre Borgmans, Marc Didden
-------- Genre: Drama
-------- Land: België

Er gebeurt niet veel in De Kavijaks, of net heel veel, en er is ruimte voor emotie, vriendschap en liefde, of net helemaal geen, precies zoals u het zelf allemaal wil bekijken. Een ding staat vast: De Kavijaks is een superproductie die met kop en schouders ver boven het gemiddelde van de Vlaamse tv-series van de laatste decennia uitsteekt, met inbegrip van de Vlaamse filmsector. Er is een uitzondering, nl. de tv-serie (jammerlijk genoeg nog altijd niet beschikbaar op dvd) en de bioscoopfilm Daens (1993), en dat zijn wonderwel allebei realisaties van dezelfde regisseur, nl. Stijn Coninx. Dat het anderhalf decennium zou duren vooraleer de Peltenaar het dubbelbewijs van zijn grote talent zou leveren, kon niemand anno 1993 vermoeden. Het succes was toen zo overrompelend en de indruk die de regisseur maakte zo imposant, dat iedere insider Coninx een grote toekomst en wellicht zelfs een ticket to Hollywood voorspelde. Maar die vlieger ging dus niet op en Stijn Coninx verschuilde zich achter Het Peulengaleis en draaide het halfslachtige Verder Dan De Maan, een visueel prachtige, maar inhoudelijke brave en conventionele film over bange mensen in tijden van technische revoluties. Met De Kavijaks staat Coninx er weer helemaal, al moet daarbij worden gezegd dat hij ook hier, net zoals in Verder Dan De Maan, meer indruk maakt met de perfect casting dan met het brave scenario dat Marc Didden schreef op basis van het autobiografische boek van de West-Vlaamse auteur Jozef Vantorre over zijn oorlogsjaren in Knokke-Heist. Blijkens een transparante sticker op de hoes van de dvd nemen de kinderen Vantorre afstand van wat Coninx en Didden met het geesteskind van hun vader doen. Wie boek en film vergelijkt, merkt dat het duo de vaderfiguur wat dikker heeft aangezet. Naar aanleiding van de eerste uitzending van De Kavijaks op Nederland 2 in december 2006, noemde zoon Robert Vantorre (76) de verfilming in De Standaard smerig en gortig. Gevraagd naar een reactie wist Stijn Coninx te vertellen dat tijdens de eerdere projectie van de film voor de familie Vantorre hij geen enkele negatieve reactie in die zin had gekregen, zelfs niet over de incestscenes. Een vreemd verhaal dus die late reactie van de Vantorres, maar dat hoeft niemand te verbazen, want collaboreren met de vijand in een goedverkopend boek is nog iets anders dan die compromitterende handel tot leven te zien komen op het witte doek: het is zoveel directer, zo pijnlijk confronterend. De Kavijaks wonen in Zeebrugge. We leren ze kennen als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, een gezin met 8 zoons en 5 dochters, straatarm, want vader Kavijak (Jan Decleir), bijgenaamd de generaal, is een bruut die al zijn geld in het plaatselijke cafe uitgeeft. De voedselbonnen van de gemeente verkoopt hij op de zwarte markt en voor zijn jonge kroost zit er niets anders op dan met de handkar de straten van het dorp af te schuimen om geld in het laatje te brengen. De oudste dochter Cecile (Sophie Decleir) heeft het ouderlijke huis verlaten na een incestaffaire met de generaal waaraan ze een zoontje heeft overgehouden. Inmiddels is haar jongere zus het slachtoffer van zijn handtastelijkheden. Moeder Kavijak (Sien Eggers) klaagt voornamelijk over de brutale manier waarop haar echtgenoot zijn drie oudste zoons behandelt. Ze sterft in de eerste aflevering. De vier oudste Kavijaks sluiten een verbond van eeuwige trouw en werken een overlevingsstrategie uit die ze in de armen van de Duitse bezetter drijft. Aanvankelijk verdienen ze het dagelijks brood hoofdzakelijk met strandjutterij en met toneelopvoeringen voor de boeren uit het ommeland. Later, tegen het einde van de oorlog, zetten ze een zwarte handel op die voor een zekere welstand zorgt. Ondertussen verdwijnt de tweede dochter Jetje (Rosa Vandervorst) richting Oostende. Zij wordt door de Duitsers opgevorderd, maar eigenlijk is haar vertrek een initiatief van Piften (Jenne Decleir), de oudste Kavijak, nadat hij zijn vader op een avond betrapt in de keuken. Wanneer de generaal vervolgens aan Jeanne (Jessa Wildemeersch), de derde dochter, begint te prutsen is de maat vol en dienen de Kavijakkinderen een klacht in bij de politie. Veel verder dan een vermaning gaat het politie anno 1945 niet, maar de generaal verdwijnt op zijn beurt naar de scheepswerven in Oostende. Exit Jan Decleir tot in aflevering vijf. Daarmee is de weg vrij voor Jenne Decleir om te schitteren en dat doet hij ook. Wellicht is hij bij het grote publiek de ontdekking uit deze peperdure tv-serie die VTM meer dan een jaar na de definitieve afwerking en na lang aarzelen toch op de buis bracht. Jenne Decleir is qua uiterlijke kenmerken, gestes en stembuiging een originele doordruk van zijn vader. Zijn acteerprestaties zijn ongedwongen, eerlijk en direct met een zachte rand waaraan het Jan Decleir - ondanks diens immense talent - altijd een beetje heeft ontbroken. Jan Decleir lag altijd beter bij een mannelijk publiek. Voor zoon Jenne liggen de kaarten beslist anders of tenminste even goed als voor zijn vader. Piften (Jenne Decleir) neemt na de dood van zijn grootvader Pepe (Nand Buyl) dienst stort over, een groot terrein waar afval en tweedehandshuisraad te koop worden aangebonden in open lucht. De welgemeende goeie raad en de boerenwijsheid van Pepe vormen Piftens karakter, een jonge dromer die verliefd is op Belinda, de actrice uit een Duitse film die hij elke avond in de plaatselijke bioscoop gaat bekijken. Voor Piften zullen vrouwen altijd sprookjesachtige wezens blijven en wanneer hij het de eerste keer doet met de hitsige Marcella (Hilde Van Mieghem), de eigenares van de bioscoop, is het resultaat eerder afkeer dan voldoening. Piften wordt uiteindelijk verliefd op Esther (Marie Vinck), een joods meisje dat zich schuil houdt bij haar tante Ann (Karlijn Sileghem) in een vissershuisje in de duinen. Hun relatie, gedwarsboomd door een jaloerse ex-minnares en een al even jaloerse tante, wordt de rode draad door de rest van de afleveringen. Piften gaat op zoek naar Esther in Oostende en haar spoorloze verdwijning gaat zijn dagelijkse doen en laten grondig beinvloeden. Ondertussen raakt hij het contact met zijn broers en zussen zo goed als kwijt. In Oostende komt hij de generaal tegen waarmee hij een nachtje doorzakt. Thuis gaat hij ondertussen over de tongen na een gewelddadige confrontatie met Marcella. Zijn zussen Jeanne en Cecile, allebei het slachtoffer van seksueel misbruik, lezen hem de levieten: ge zijt net zoals de generaal, zegt Jeanne, waarom verdwijnt ge niet uit ons leven? Voor Piften stort de wereld in elkaar. Hij is niet alleen Esther kwijt, maar ook z'n familie. De Kavijaks is een verhaal over een vissersfamilie in de Tweede Wereldoorlog, geplaagd door armoede en tegenslagen, een zoveelste bloed en bodem-verhaal in de stijl van de Vlaamse boerenfilms uit de jaren '70. Ellende, verpaupering en incest zijn de bekende en weinig originele basisingredienten, en het hoeft dan ook niet te verbazen dat niemand nog echt op de serie zat te wachten. Vanaf aflevering drie evolueert De Kavijaks evenwel in een andere richting, weg van de schrijnende miserie en de uitzichtloosheid en leggen Coninx en Didden het accent op de broederlijkheid en de onderlinge verbondenheid van de Kavijakkinderen. Het verhaal wordt positiever en schildert de harde overlevingsstrijd, het gevecht om zich te onderscheiden van de rest. De tegenslagen volgen elkaar op, maar de scenarist maakt ruimte voor mooie, verstilde en emotionele momenten en klifhangers. Daarbij wordt hij gesteund door een sterk acterende cast die de accenten en de sfeer voortdurend beinvloeden en het verhaal op tijd een stond met een zekere gedrevenheid een nieuwe richting uitsturen. Coninx schrikt er overigens niet voor terug om zijn vrij conventionele en klassieke aanpak regelmatig in te ruilen voor expressievere en aandachttrekkende draaimethodes: twee roddelende vrouwen aan een keukentafel brengt hij in beeld door uitsluitend hun ogen en mond te tonen, een beetje een vreemde aanpak op het eerste gezicht. Achteraf zal blijken dat ze allebei boter op het hoofd hebben. Stijn Coninx stapt over op een expressionistische en jachtige aanpak op het moment dat Piften inziet dat hij Esther misschien nooit zal vinden. De camera gaat van de schouder en wordt onstabiel en de montage is haperend, van de hak op de tak en stuiterend. Het is een totale breuk met de rustige en meestal weloverwogen