Post Description

op 28 februari komt het nieuwe album van Robert Cray uit. Het album met de titel: ‘That’s what I heard’ is alweer het 21e studioalbum van de zanger/gitarist die voor altijd en eeuwig verbonden zal blijven met zijn classic ‘Right next door (because of me)’. Het nummer handhaaft zich al jaren in de onderste regionen van het jaarlijk terugkerende top 2000 circus en de man heeft zich aldus een plek verworven in ons collectieve muziekgeheugen.

Robert Cray heeft door de jaren heen een ijzersterke reputatie opgebouwd, niet alleen als live artiest, maar ook als muzikant pur sang die erg mooie albums maakt die door een groot en breed publiek worden gewaardeerd. De man heeft maar liefst vijf Grammy Awards op zijn schoorsteenmantel staan en die zijn stuk voor stuk verdiend.

Op ‘That’s what I heard’ vinden we 12 tracks. Vijf tracks zijn nieuwe composities van de hand van Cray zelf. De overige tracks zijn eigen bewerkingen van traditionals, of door Cray zelf geselecteerde, min of meer obscure covers. Deze geven Cray wel de gelegenheid om zijn invloeden voor een groter publiek te presenteren. Wellicht dat er mensen zijn die ‘You’ll want me back’ van The Impressions kennen. Het nummer, geschreven door Curtis Mayfield raakt meteen aan de essentie van dit nieuwe album. Cray laat ons kennismaken met zijn soul, gospel en R&B roots. Een heel mooie uitbreiding op het gewoonlijke blues vocabulaire waarin hij zo uitblinkt.

Op opener ‘Anything you want’ horen we meteen dat Cray zich meer door de soul heeft laten inspireren. Een lekker reutelend en accenten gevend orgel, samen met de zo typerende, cleane manier van gitaarspelen van Cray geven een heerlijk groovende bodem aan zijn stem die door de jaren heen beter is geworden. Cray zingt op dit album de sterren van de hemel.

De traditionele gospel ‘Burying ground’ verrast andermaal. Prachtig. En ook hier laat Cray zich als zanger van zijn beste kant zien. Het hele album combineert het beste van zoet en spicy. Cray laat zich ultiem zien als een alleskunner. ‘Hot’ moet wel het beste nummer zijn dat Cray zelf schreef sinds ‘Right next Door’. Dit keer geen blues maar een instant soulklassieker. Een door je speakers heen brandende gitaarpartij en een vocale prestatie die we echt niet van Cray gewend waren tot nu toe. Chapeau.

‘Promises you can Keep’ dan. Geschreven door onder andere topproducer Danny Kortchmar, valt dan weer helemaal terug in het zoet. Je voelt de blues. Niks kitsch of banaal. Zo hoort de blues gespeeld te worden anno 2020. Blazers, toetsen, de cleane gitaar, Het is er allemaal, op een manier waarvan je weet dat het zo hoort te zijn. En ook hier weer bonuspunten voor de zang van Robert Cray.

Alles bij elkaar staat er geen zwak moment op dit album. Het klinkt zoals een soul/blues album moet klinken. Heel down to earth, warm, en direct. Zo komt de muziek ook binnen. Is dit dan een comeback album? Nee, dit is een album van een muzikant die zich steeds doorontwikkeld, onafhankelijk van hoe de commerciële winden waaien. Cray heeft met dit album zichzelf een groot plezier gedaan. Hij maakt geen come-back, maar hij vindt zichzelf wel opnieuw uit. Robert Cray de soulman, Robert Cray de vocalist, hij is het allemaal. 









Tracklist:


01. Anything You Want 03:52
02. Burying Ground 02:58
03. You're The One 02:49
04. This Man 05:06
05. You'll Want Me Back 03:58
06. Hot 03:44
07. Promises You Can Keep 05:55
08. To Be With You 02:54
09. My Baby Likes To Boogaloo 03:50
10. Can't Make Me Change 05:04
11. A Little Less Lonely 04:19
12. Do It 03:25













Robert Cray (Columbus (Georgia), 1 augustus 1953) is een Amerikaans bluesmuzikant, gitarist en zanger.

Hij was een van de artiesten, zoals ook Stevie Ray Vaughan en George Thorogood, die een breder publiek bereikten op de radio met het spelen van vernieuwende gitaarblues en schrijven van liedjes in de jaren 80.

Hij startte met gitaarspelen in zijn tienerjaren. In het middelbaar onderwijs begon de liefde voor blues en soul te groeien doordat hij begon met het verzamelen van platen. Tegen z'n 20e had Cray reeds zijn helden Albert Collins, Freddie King en Muddy Waters live gezien, en besloot zijn eigen band op te richten. Deze begon op te treden in de steden aan de westkust.

Na vele jaren van regionaal succes en het uitbrengen van het album "Who's been talkin'" bij Tomato Records (TOM-7041), kon Cray beginnen bij Mercury Records in 1982. Zijn derde uitgave, Strong Persuader, leverde Cray een Grammy Award op, en de single "Smokin' Gun" gaf hem naamsbekendheid bij een breder publiek. Cray was een openingsact voor de grote sterren.

Begin jaren 90 werd zijn naam steeds verbonden met zijn soulstem, proper gitaarwerk en een vernieuwend bluesgeluid. Cray hanteerde voornamelijk Fender gitaren (Telecasters en Stratocasters), en speelde in een band die gewoonlijk bestond uit een bas, drums, keyboard, saxofoon en trompet.

In 2011 werd Cray opgenomen in de Blues Hall of Fame.