Post Description

Zoals de uitvinding van de geluidsfilm het einde betekende voor de carrière van ‘silent star’ John Gilbert, zo schaadde de nieuwe strategie van Varèse Sarabande het imago van Brian Tyler. Zodra een nieuwe rechtenwet de platenlabel in staat stelde hun CD’s tot de nok toe vol te knallen, bleek dat Tylers muziek niet in de volle lengte werkt. Maar, waarom Eagle Eye dan wel?


Overtuigende adrenaline
Partition, Annapolis, War en Rambo; allemaal prima scores die één groot nadeel kenden: hun speellengte. Hoewel Brian Tyler prima thema’s weet te schrijven, zij het wat sentimenteel of over-patriottistisch op zijn tijd, en enkele geweldig leuke spektakelstukken aflevert, kent zijn talent een grens die het best uitgedrukt kan worden in een houdbaarheidsspeelduur. Zo nam TimeLine met zijn drie kwartier voldoende de tijd om alle kunstjes van de componist te presenteren, maar zodra je deze lengte voorbijschiet, merk je al snel dat daar maar weinig ontwikkeling in zit.

Het is een probleem dat steeds hardnekkiger wordt: Alien vs. Predator: Requiem bezit alles om een Tyler-klassieker te worden, maar met 77 minuten stopt de score ver na zijn piek, die sowieso al in de tweede track geleverd wordt. Toen label Varèse Sarabande de tracklist van zijn nieuwste project Eagle Eye verkondigde vreesde men dan ook het ergste: 77 minuten, “niet weer, he?”. Gelukkig bleek deze vrees ongegrond: zowaar is de score van DJ Caruso’s technothriller de eerste van Tyler die de volle speelduur weet te overtuigen.


Onorigineel spektakel
Hoe dat zo komt? We gokken op het bronmateriaal. Zo is de film waar de muziek voor werd geschreven een achtbaanrit van begin tot eind. Met een ongekend tempo raast de rolprent aan de bioscoopbezoeker voorbij en hoewel dit scriptontwikkeling in de weg zit, mocht de componist zich volledig uitleven. Het resultaat: een muzikale score die zijn momentum nergens verliest, nauwelijks terugzakt naar ongerichte underscore en zichzelf weinig tijd gunt om veel te zoete en weinig originele dramathema’s te ontwikkelen. Pure adrenaline, dus.

Goed, echt origineel is het niet (motieven die Tyler al sinds TimeLine opvoert in zijn actieprojecten zijn ook hier veelvuldig aanwezig), maar dat is bij zijn projecten nooit het grootste probleem geweest. Thematische ontwikkeling is ook wel aanwezig, met zelfs een mooi pianothema hier en daar (Ariia), al is het vaak subtiel verweven door het luidruchtige geweld en snel opgevolgd door zwaar invallende percussie. Vals sentiment blijft gelukkig beperkt dit keer (een track als Honor zien we door de vingers); puur orkestraal plezier, daar gaat het bij Tyler om, met enthousiaste muzikanten die hun vingers branden aan de snaren en schrale lippen ontwikkelen aan hun koperwerk. Eagle Eye is dan ook vooral trots op zijn oppervlakkige karakter.

Brian Tyler - eagle eye - 2008

Tracklist

01. Eagle Eye (4:36)
02. Eagle Eye Main Title (3.53)
03. Final Manipulations (4:28)
04. Escape (4:19)
05. Honor (2:59)
06. Chutes (2:43)
07. Ladders (3:42)
08. Ariia (4:58)
09. Dead End Clues (2:38)
10. Loss Of A Twin (1:54)
11. Clutch Then Shift (6:25)
12. Picking Up The Trail (2:47)
13. The 36th Floor (2:00)
14. The Case (3:11)
15. Copyboy (1:54)
16. Special Delivery (2:55)
17. Hidden Message (2:42)
18. Further Instructions (1:53)
19. In Jection (2:07)
20. Operation Guillotine (6:21)
21. Potus 111 (6:34)
22. Eagle Eye End Title (2:30)

Total Running Time: 77:19

Veel Luisterplezier